Praca opiekuna osób starszych jest jedną z najbardziej wymagających profesji we współczesnym świecie, której towarzyszą liczne emocje. Co czują opiekunowie, którzy przebywają w Niemczech przez 2, 3 miesiące czy pół roku? Czy ktoś zastanawiał się jakie emocje mogą im towarzyszyć?
Każdy z nas powinien sobie wyobrazić co czuł by będąc na wyjeździe 1000 km od domu. Co wtedy dzieje się z nami samymi?
Większość odpowie, że na pierwszym miejscu pojawi się tęsknota za domem - i tak faktycznie jest. Praktycznie każda opiekunka czy opiekun myśli o rodzinie, domu, Polsce. Będąc na zleceniu doskwiera im również samotność.
Jak sobie z tym radzić?
Najlepiej zająć się czymś innym, odwrócić uwagę od dręczącego nas problemu. Możemy poświęcić ten czas pracy, rozmowie z podopiecznym czy z jego rodziną, spacerom. Zająć głowę czymś, żeby ciągle nie myśleć o tym że rodzina jest daleko i co właśnie u nich się dzieje. W dzisiejszych czasach mamy także świetne rozwiązania technologiczne, dzięki którym możemy z łatwością komunikować się z najbliższymi, a nawet ich zobaczyć - warto z nich korzystać aby zminimalizować tą rozłąkę.
Co jeszcze czują opiekunowie będąc w Niemczech? Jakie emocje im towarzyszą? Czy płaczą?
Myślimy że takie osoby powinny być opanowane, silne - i oczywiście takie są, natomiast każdemu z nas zdarzają się chwile bezsilności i słabości. Zdarza się im też płakać. Nikt z nas niechętnie się do tego przyznaje, bowiem każdy chce zapomnieć o tych chwilach, w których okazał swoją słabość. Jest to zrozumiałe i naturalne. Będąc z dala od rodziny i obserwując osoby starsze, schorowane i cierpiące, w takim przypadku często wygrywa zmęczenie i bezsilność. Często opiekunki i opiekunowie obiecują sobie, że nie będą się przywiązywać do podopiecznego by uniknąć tych emocji. Często zmieniają miejsce by nie przyzwyczajać się do osoby, którą się opiekują, by nie cierpieć gdy ta osoba odejdzie. Uciekają przed tym czego najbardziej się boją - cierpienia i bólu jaki będzie im wtedy towarzyszyć. Nie chcą by obca osoba stała się kimś bliskim i nie chcą cierpieć kiedy odejdzie. Natomiast często są sytuacje kiedy opiekunki wyjeżdżając do pracy w Niemczech, już po paru dniach czują się przywiązane do osoby, którą się opiekują. W takich sytuacjach ciężko im zmienić rodzinę przy następnym wyjeździe i wracają z powrotem.
Czy opiekunka powinna płakać?
Na to pytanie każdy powinien odpowiedzieć sobie sam. Większość z nas natomiast wie, że w chwilach, w których mamy możliwość wypłakania się, wylania bólu i cierpienia na zewnątrz, które sprawi, że czujemy ulgę i jest nam po prostu lżej. Po takim “wypłakaniu” się czujemy jakby część złych, smutnych emocji opadła i mamy siłę do działania. Niektórzy odpowiedzą, że płacz to okazanie słabości, że opiekunowie nie powinni okazywać słabości zwłaszcza w pracy. Zdania są podzielone, my jednak sugerujemy aby skupić się na pozytywach swojej pracy bo jest ona wartościowa i bardzo ważna.
